Weer full house in de Livingroom ! Vanavond een vierkoppige band, gerijpt aan de oevers van de Velp en met stevige wortels in het Leuvense, meer bepaald in Boutersem. En geloof het of niet, met hun bootje roeiden ze vandaag tot aan de kerk van Halen. Samen met Jeroen Kempenaars op gitaar, muziekleraar Pol Vanlaer op drums en Ron Hakelbracht allrounder op keys, percussie, gitaar en banjo. Met natuurlijk Jean-Pierre Claes, aka de Pirre, op basgitaar en zang.

Even de welkomstspeech en introductie door onze gastheer Freddy, die vrolijke herinneringen ophaalt van en rond de Oude Markt in Leuven, wie kent ze nog ? Cafe Belge, De Blauwe Kater, De Prof, Libertad waar ook Jean-Pierre, in deze iconische bruine muziekkroegen, de 70-ies mee tot de beste onzer jaren maakten. Voor de jongeren onder ons, niet getreurd, deze cafés bestaan nog steeds. Ladies en gentlemen, straight from den overkant van de Velp... en met wat echo in de Rusty stem horen we “ It Rained For 40 Days”. Mijmeringen van voorbije overstromingen, met rubber boots en een knipoogje met flegmatisch zappige humor, jawel ook met stinkfoot. J-P nog even alleen op het podium, met een meezinger “All Night Long”, met bottleneck en vroom alle knoopjes dicht van zijn mooi statig gele kostuum. Terwijl hij fluitend het volgend nummer inleidt, stappen drie jonge musketiers mee op het podium, gooien dan een stevige portie stonerock in een instrumentaal ijzersterk psychedelic “Sister Stone”.

Stappen onversaagd over in pure rock & roll met “The House”. Humor ontbreekt ook zeker niet, het verhaal gaat dat ze met de groep in therapie zijn gegaan, maar het uiteindelijke verhaal heeft J-P zelf geschreven, genaamd “Mushrooms”. Down to the crossroads met “The Police”, over kleine criminaliteiten, waar smeken als “mercy for the Lord” niet veel uithaalt. Alle zelf gemaakte nummers, zo ook de eigen gemaakte “Tartare”. Een slow frietje steken met sluikreclame voor Devos Lemmens. Zijn ludieke fish&chips blues smaken ons wel, ook dankzij superbe gitaar solo's van Jeroen. Nog meer sfeer erin met een lange instrumentale intro op “Goedele Surf”. Een vergelijkbaar The Cousins sixties ritme en een meezingend “hé hé hé“ waar we nog geen volledige honderd procent klaar voor zijn, misschien komt dat later. De oe – ah in “Sometimes I Wonder”, lukt bij sommigen onder ons al wat beter. De stap naar psychedelic is helemaal niet zo groot, vooral niet met begeesterd snarenwerk, getuig zelf in bijhorende clips.

Tweede set, samen op weg naar de Delta blues. “My Heart Is In Louisiana”, met J-P solo luisterrijk picking op steelguitar, naar R.L. Burnside. De volledige band sluit ondertussen zeer geolied aan met een shuffling “Poor Black Matty”. Beschrijft hierin het tijdloze uitgangsleven waar we Elvis en Priscilla zelfs tegenkomen. Ron vervangt zijn gitaar met een banjo in “Sometimes I Like To Be A Hippie”. Bestaan die nog wel? A new hippie who don't want to be a teacher... a preacher...a farmer... a soldier? Stemt tot bedenking in deze tijden, maar zijn haar groeit niet meer. Ook nog met Ron subliem op de banjo naar the desert met “Horse With No Shame”. Lag deze woestijn lang geleden in Rusty zijn dromen, naast zijn boerderij, met het vrijpostige cowboyleven, tussen zijn koeien? Maar wel altijd met lekker meeslepende solo's van Jeroen en de voortreffelijke ongenaakbare percussie van Pol.

Jean-Pierre, let wel als grafisch kunstenaar en knutselaar, op eigen gemaakte basgitaar, met tekening op de achterzijde waar hij zeker fier op mag zijn. Gepassioneerd singer-songwerk, ook in “Dirty Dishes” en “Jean I Love You”. Een nummer wat zelfs een narcist niet zou durven schrijven, maar humor blijft troef en we zingen vrolijk mee. Dan toch een cover, of tiens... die Otis Redding hier aan de muur verraadt wel iets en waar hangt die Burnside? “Egyptian Reggae”, van Jonathan Richman, zijn we toch wat vergeten, maar accepteren dit niet als afsluiter. Terug de uitdagende meezinger “Goedele Surf”, waar de “hey hey hey” in het Engels nu wel lukt. Allerlaatst nog een nummer, deze week pas geschreven en nauwelijks ingeoefend, een primeur voor ons en voorlopig een “song with no name”, of noem het “Oh Baby” die in the deep blue sea Neptunes ontmoet... als dat maar goed komt. Maar hier in de Livingroom komt altijd alles goed en trekken dan ook blijgezind huiswaarts. Music (with humor) is the best.

Guy Cuypers